Μεταμόρφωση κυριολεκτική, διονυσιακή, μαιναδική, βακχική και μάλιστα επί σκηνής δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ μέχρι το περασμένο Σάββατο που επί-σκέπτηκα το θέατρο “Από Μηχανής” κι έμεινα άναυδος μπροστά στην ολόγυμνη ποιήτρια Σίσσυ Δουτσίου που έπαιζε το μυθικό σκαθάρι σα να είναι ντυμένη και προφυλαγμένη κάτω από δέκα πανοπλίες, ενώ εκείνη αφαιρούσε ένα-ένα τα επτά πέπλα της Ίσιδας-Σαλώμης και χόρευε ανενδοίαστα τον τρελό χορό όλων των αλλοτριωμένων γραφιάδων κι αρτηριοσκληρωτικών υπαλλήλων που δεν αντέχουν πια να υποκρίνονται μήτε καν μέχρι να φτάσουν στην πολυπόθητη σύνταξη κι αυτοκτονούν… όχι σαν τον Καρυωτάκη (με μια σφαίρα και πάρ’ τον κάτω – μια και έξω) αλλά αργά και βασανιστικά (για τους άλλους αλλά – κυρίως – για τον ίδιο τον εαυτό τους. Μάλιστα. Τόσο καλά! Ενώ η ζωή έξω είναι τόσο ωραία κι ο ήλιος λάμπει. Ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι της ψυχής. Ο Ήλιος του Μεσονυκτίου. Κατευθείαν από τα Ελευσίνια Μυστήρια. Ο ύμνος των μυημένων στα μυστήρια του Έρωτα και το Θανάτου… Αντίπαλον δέος και δίδυμος αδελφός…
Σπανίως βλέπω στο θέατρο αναστενάρηδες. Σπανιότερα εκστασιάζομαι. Συνήθως απλώς ανατριχιάζω όταν έρχομαι σε επαφή κι επικοινωνία με κάτι το εξαιρετικό, που φαντάζει αλλόκοτο, αλλόκοσμο όμως δεν είναι.
Η Σίσσυ Δουτσίου είναι ένα φαινόμενο, αυτοκαταστροφικό και μετέωρο, ακραίο και μεταβατικό. Μεταιχμιακό όμως όχι. Την γνώρισα σαν ποιήτρια. Παθιασμένη κι ανυποχώρητη. Υπερβολική και βωμολόχα. Ασυμβίβαστη αλλά κι ερωτική λέαινα.
Τώρα, εδώ είδα ένα φωτεινό ιπτάμενο ερπετό να ξεφεύγει από τη βάση της σπονδυλικής της στήλης και να στεφανώνει την κεφαλή της με επτά κεφάλια κόμπρας (όσα και τα κεφάλια των ενσώματων τσάκρα της αφυπνισμένης και ξετρελαμένης kundalini). Είναι ένθεη αυτή η γυναίκα. Δεν είναι καν γυναίκα. Είναι δημιουργός. Ξαναδίνει πνοή στο άκρως συμβολικό και υποτονικό έργο του καταθλιπτικού Κάφκα που ακόμα δεν τον έχουμε καταλάβει όσο κι αν νομίζουμε πως τον κατανοούμε. Ο Κάφκα είναι ποιητής, αλλιώς δεν θα μπορούσε να πυροδοτήσει με τον μεταφρασμένο λόγο του μια τέτοια παράσταση. ΈΞΟΧΗ. ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΗ. ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Θα πρέπει να βιντεοσκοπηθεί με τρεις κάμερες, κομμάτι-κομμάτι, άπειρες φορές, έτσι ώστε να διασωθεί αυτό το μεγαλείο, ετούτη η σκηνική λάμψη που όλα τα αναιρεί και τα πάντα καθαίρει.
“Έλεον και φόβον” εμπνέει η παράστασις αυτή σε κάθε ισορροπημένο, βολεμένο άνθρωπο που τα έχει τακτοποιήσει όλα στο μυαλό του, ή νομίζει πως τα έχει… θέλει να πιστεύει πως όλα είναι εν τάξει κι ουδείς κίνδυνος επικρέμαται πάνω από το κεφάλι του. Μέσα του κι έξω του γαλήνη κι ησυχία σε ένα σύμπαν ρευστό που εκρήγνυται και χύνει λάβα κάθε ένα κοσμικό δευτερόλεπτο. Κι ακόμα συχνότερα…
Θεατρικός οργασμός ήταν ετούτο το σκηνικό μεταμόρφωμα. Με τη συμμετοχή και τη “συνενοχή” των θεατών. Τώρα, εάν αυτό το κατάφεραν με τον Κάφκα με τον Καρυωτάκη και την Πολυδούρη τι θα κάνανε; Ακόμα και με μελοποιημένη και δραματοποιημένη σύγχρονη ποίηση… Της Σίσσυ Δουτσίου, ας πούμε ή κάποιου αγνώστου ποιητή, λογοτέχνη και δραματουργού – πως τον λένε, πώς τον λένε… ξέρω μόνο πως έχει ξαναγράψει τις “Βάκχες” σε εκατό και πλέον σύγχρονες παραλλαγές. Μήπως ήρθε η ώρα να τις ανεβάσουμε αγαπητή μου Σεμέλη; Σε είδα κι εκστασιάστηκα!!! Και το εννοώ αυτό. Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος και παραδίδομαι δύσκολα. Ακόμα και στα καλά θεάματα. Όμως αυτό ήταν κάτι παραπάνω. Εξαιρετικό!!!
Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας
Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα ΓΡΑΦΕΙΝ του Δρ. Κωνσταντίνο Μπούρα: https://bit.ly/2V0hArI
Η παράσταση ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του Franz Kafka σε σκηνοθεσία Τάσου Σαγρή παίζεται κάθε Σάββατο στο Από Μηχανής Θέατρο (Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο) έως τις 9/5 – Εμφανίζονται: Σίσσυ Δουτσίου, Στέβη Φόρτωμα, Μάνος Τσίζεκ, Λουκία Ανάγνου, Θωμάς Χαβιανίδης –
πληροφορίες: http://www.theinstitute.info
Την παράσταση φωτογράφησαν: Κώστας Τσιρώνης, Γιώργος Νικολαΐδης, Τάκης Βεκόπουλος
