Στέβη Φόρτωμα, η γλυκύτητα και η απλότητα μαζί
Η ηθοποιός Στέβη Φόρτωμα μιλάει στο Cat is Art
΄Ισως είστε απ’ αυτούς που αναρωτιούνται αν υπάρχει αφοσίωση την εποχή του κυνισμού, αν υπάρχει ρομαντισμός την εποχή της βιασύνης, ελπίδα την εποχή του καριερισμού, εγρήγορση την εποχή της ρουτίνας, ευγένεια την εποχή του ατομισμού. Αν υπάρχει η απέραντη εκείνη γλύκα της ποιητικής τρέλας. Ίσως να μην τα βλέπουμε, όμως παρ’ όλα αυτά κυκλοφορούν ανάμεσά μας κάτι πλάσματα γεμάτα χαρά, ευλογία και ευγνωμοσύνη. Που αισθάνονται τυχερά επειδή δημιουργούν και συμμετέχουν. Η φωνή τους μιλάει μέσα από την καρδιά τους και η ψυχή τους κυνηγά την περιπέτεια της τέχνης. ΄Ενα από αυτά γνώρισα πέρσι. ΄Ηταν η Στέβη Φόρτωμα. Την είδα σε μια παράσταση καταπληκτικής θεατρικής επινόησης. “Μην κρίνεις έναν άνθρωπο από την ουρά του”, λεγότανε. Ήταν ανάμεσα σε μια ομάδα νέων ανθρώπων, οι οποίοι συγκροτούν τη Νοητή Γραμμή. Νέοι ηθοποιοί που ρισκάρουν, που αντιμετωπίζουν με τόλμη το κοινό, δεν φοβούνται το τρακ, το καρδιοχτύπι, την αγωνία της κουίντας. Αντιθέτως χαίρονται το άγχος τους και το μετατρέπουν σε αξία. Η Στέβη Φόρτωμα είναι μια παρουσία ευχάριστη και ζωντανή, με λαμπερά γαλάζια μάτια και ένα σύννεφο κόκκινων μαλλιών. Με καταγωγή από την Τήνο αλλά και από την Κωνσταντινούπολη, είναι ένας συγκερασμός κυράς της θάλασσας και ανατολίτικης πολυπολιτισμικότητας. Σαν πελαγίσιο ξωτικό βγαλμένο από νησιώτικους θρύλους, που αναζητά το πέρασμα στη γεωγραφία της αληθινής ζωής. Δεν επιδιώκει τη σιγουριά, προτιμά την πνευματική ετοιμότητα. Οι τρόποι της είναι άμεσοι κι ειλικρινείς. Μπορεί να μην πιστεύει στο τέλειο, θέλει όμως να πιστεύει ακόμα και στην υπερβολή. Μήπως φωτιστεί κάτι… Αυτή την εποχή ετοιμάζεται για τις “Δούλες”¨του Ζενέ με την ομάδα Κενό Δίκτυο, ασχολείται με το παιδικό θέατρο και το πιο σημαντικό εξερευνά, παίζει και ερευνά. Η αγγελοκαμωμένη Στέβη μας προκαλεί να ατενίσουμε τους ορίζοντές μας έως τα βάθη τους. Να ζούμε κι όχι μόνο να επιβιώνουμε.
“Δούλες” του Ζενέ
* Αυτή την εποχή κάνω πρόβες για τις “Δούλες” του Ζενέ σε σκηνοθεσία Τάσου Σαγρή με την ομάδα Κενό Δίκτυο.H παράσταση θα παιχτεί στο Νosotros, που είναι ελεύθερος κοινωνικός χώρος στα Εξάρχεια.
Παιδική παράσταση
* Επίσης κάνω πρόβες και για μια παιδική παράσταση (δεν έχουμε καταλήξει στον τίτλο ακόμα), που θα παιχτεί στον Κινητήρα, έργο που φτάχνουμε από την αρχή κι από κοινού με τη Μαρία Τερζάκη.
“The Return – a rock documentary” ξανά
* Τον Μάρτιο θα ανεβάσουμε ξανά το “The Return – a rock documentary”, σε σκηνοθεσία Εamonn Farell και μουσική Will Αντωνίου στο θέατρο “Ροές”.
Τήνος, το μαγικό μου μέρος
* Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο Παγκράτι.Κατάγομαι από την πλευρά του πατέρα μου από την Τήνο και από της μάνας μου από την Πόλη. Η Τήνος είναι το μαγικό μου μέρος, ορισμένες από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου είναι τηνιακές. Το σπίτι στον Όρμο Υστερνίων. Ο αέρας λυσσομανάει. Θάλασσα, ξενοιασιά, ορίζοντας. Ο τόπος αυτός είναι μαγικός. Όποτε πάω συγκινούμαι, φωτίζεται η ψυχή, ανοίγει το σώμα και η καρδιά μου στην Τήνο. Και το επίθετό μου ακόμα είναι τηνιακό παρατσούκλι!
Διαρκής ψυχική περιπέτεια
* Πάντα με μαγνήτιζε το θέατρο, με πήγαινε πολύ η μάνα μου, αλλά ήμουν πολύ δειλή και φοβόμουνα. Άργησα να ασχοληθώ γι’ αυτό τον λόγο. Όταν όμως μπούκωσα από τη δουλεια γραφείου, δε γινόταν να συνεχίσω άλλο σ’ έκείνο το περιβάλλον, το αποφάσισα . Υπήρχε και μια ενέργεια που ξεχείλιζε κι έπρεπε κάπου να διοχετευθεί, κάπου όπου αυτό δεν θα ήταν ελάττωμα και δε θα έπρεπε να την καταπιέζω συνέχεια. Για ένα διάστημα ήμουν ανάμεσα στα δύο, πρωί δουλειά γραφείου και μετά δραματική σχολή, όπου πήγαινα με τη στολή της αεροπορικής εταιρείας που δούλευα κι έλεγαν “ήρθε η αεροσυνοδός”! Μετά τ’ άφησα όλα, λίγο πριν από την υπερκόπωση και τον διχασμό… Άλλαξε κυριολεκτικά η ζωή μου, μπήκα σ’ έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο απ’ αυτόν που ήξερα ως τότε. Είναι μεγάλη χαρά το θέατρο -παρ’ όλες τις δυσκολίες, τον διαρκή αγώνα, την ανασφάλεια, συνεχώς πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Είναι μια διαρκής ψυχική περιπέτεια. Το θέατρο ζωντανεύει την ύπαρξή μου.
Μια ευτυχής συγκυρία
* Η πρώτη πρώτη επαφή με το θέατροήταν σε ομάδα του Πανεπιστημίου Αθηνών – παράλληλα φοιτούσα στο Πάντειο. Εκεί η Άννα Λάζου και η Ζέτα Πασπαράκη με ενθάρρυναν να το ακολουθήσω, να το εξερευνήσω. Ήταν ευτυχής συγκυρία για μένα.
Δεν είναι χόμπι, είναι ανάγκη
* Ευτυχώς δεν συνάντησα άρνηση από τους γονείς μου, αφού πήρα το πτυχίο του Παντείου ησύχασαν! Και υποστηρίζουν αυτό που κάνω, είμαι τυχερή γι’ αυτό. Θα ήταν πολύ δυσάρεστο αν έπρεπε διαρκώς ν’ αποδεικνύω ότι δεν είναι χόμπι αλλά ανάγκη.
Η Νοητή Γραμμή
* Με τη Νοητή Γραμμή της Όλγας Ποζέλη έχω δουλέψει δύο φορές και έχω συνεργαστεί πολύ αρμονικά . Η Όλγα κάνει ένα είδος devised theatre (θέατρο της επινόησης), όπου έχεις διαρκή επαφή με το κοινό, κατά μέτωπο αντιμετώπιση! Κι αυτό δεν ήταν από την αρχή εύκολο, καθότι πρέπει να είσαι εξαιρετικά άμεσος και ειλικρινής, χωρίς τη βοήθεια ενός ρόλου, σωματοποιώντας ό,τι συμβαίνει επί σκηνής. Μου έχει προσφέρει μεγαλύτερη σκηνική άνεση και τη δυνατότητα να κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα με απλό τρόπο.
Η πολλή σιγουριά με κουράζει
* Ένας καλλιτέχνης είναι σε διαρκή ανασφάλεια,προβληματισμό, ανησυχία, αγωνία. Ακόμα κι αν φαινομενικά ησυχάζουν αυτά κάποιες φορές, είναι εκεί, έτοιμα να βγουν ανά πάσα στιγμή. Δεν εφησυχάζει ποτέ. Θέλει γενναιότητα για να νιώθει άνετα σ’ αυτήν την άβολη θέση. Εμένα η πολλή σιγουριά με κουράζει, με φοβίζει, δεν τη θέλω. Προτιμώ την εγρήγορση του πνεύματος και του σώματος. Ασφάλεια δημιουργεί η επαφή με ανθρώπους που μπορείς να συνεννοηθείς, στο πλαίσιο μιας ομάδας, που βρίσκεις έναν κοινό κώδικα και ρισκάρεις μαζί τους!
Ο δάσκαλός μου Σπύρος Σακκάς
* Το θέατρο μου έμαθε να είμαι στο παρόν, κάτι δύσκολο για μένα λόγω χαρακτήρα… Χωρίς αφοσίωση, πολλή δουλειά, συνεχή εκπαίδευση, πειθαρχία, θέατρο δε γίνεται. Μου έμαθε να είμαι αληθινή και απλή. Μου έμαθε ότι το χτίσιμο ενός ρόλου δεν είναι το παν. Πιο σημαντική διαδικασία είναι η αφαίρεση, να μπορώ να πετάω τα περιττά και με την απλότητα των εκφραστικών μέσων να μπορέσει να αναδυθεί ένα ανθρώπινο ον επί σκηνής. Ο σπουδαίος δάσκαλός μου Σπύρος Σακκάς -κεφάλαιο στη ζωή μου- μεταξύ άλλων μου έμαθε να ψάχνω την αρμονία του σώματoς, ώστε να μην εισβάλλουν οι φόβοι, η ματαιοδοξία, η ανασφάλεια που είναι πάντα εκεί, η φωνή να μιλάει μέσα από την καρδιά, η φωνή και το σώμα να είναι άμεσα συνδεδεμένα με την ύπαρξή μας.
Πεδίο δράσης η φαντασία
* Τα μόνα όρια που έχουν η δημιουργικότητα και η φαντασία του καλλιτέχνη είναι τα όρια – πλαίσιο της κάθε παράστασης ανάλογα με το έργο, τη σκηνοθετική ματιά, το είδος θεάτρου. Μέσα σ’ αυτά τα συγκεκριμένα όρια, όσο αυστηρά και να είναι, ανοίγεται ένα μεγάλο πεδίο δράσης όπου αυτοσχεδιάζουμε, εξερευνούμε, παίζουμε.
Ψυχαγωγία, άρα θεραπεία
* Το θέατρο είναι ψυχαγωγία, άρα θεραπεία. Το θέατρο είναι παιχνίδι, έχει ρόλους, όρια, κανόνες, ερωτήματα, έντονες ψυχικές καταστάσεις. Ο ηθοποιός βιώνοντας όλα αυτά με μια ευρεία γκάμα συναισθημάτων σε ασφαλές και ακίνδυνο πλαίσιο απελευθερώνεται. Ο ηθοποιός καλείται ν’ ανοίξει τον χώρο να μπει ο θεατής σ’ έναν άλλον χώρο απ’ αυτόν της καθημερινότητάς του κι αυτό λειτουργεί θεραπευτικά και για τους δύο.
Κυρίως οι συνεργασίες
* Ποτέ δεν επιθύμησα διακαώς ρόλους στο θέατρο, υπάρχουν βέβαια εξαιρετικά ωραία κείμενα που διάβαζοντάς τα ή βλέποντάς τα στη σκηνή με ενεργοποιούν, με αγγίζουν και θέλω να τα προσεγγίσω, να τα δουλέψω. Κυρίως μ’ ένδιαφέρουν συνεργασίες.
Με ανθρώπους που εκτιμώ
* Αν και δεν πιστεύω στο τέλειο, η επιθυμία μου είναι να κάνω όσο καλύτερα μπορώ τη δουλειά μου με ακομπλεξάριστους ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ.
Βιβλία και συγγραφείς
* Δεν είχα ποτέ αγαπημένα. Αυτά αλλάζουν ανάλογα την περίοδο της ζωής, την ηλικία… Έχω συνδεθεί βέβαια με κάποια βιβλία και συγγραφείς, για ν’ αναφερθώ σε ορισμένα, “Στο δρόμο” του Κέρουακ, “Αθανασία” του Κούντερα, “΄Εγκλημα και τιμωρία” του Ντοστογιέφσκι, τα “Ανοιχτά Χαρτιά” του Ελύτη, τ’ “Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου” του Μπαρτ και άλλα… Αυτή την εποχή διαβάζω το “Για την Ανθρώπινη Αγάπη στις Δυτικές Μητροπόλεις” του Τάσου Σαγρή, “Τη μυστική τέχνη του ηθοποιού” των Εουτζένιο Μπάρμπα και Νικολά Σαβαρέζε, τον “Οδηγό των εννέα επιγνώσεων” των James Redfield και Carol Adrienne και την “Επανάσταση της καθημερινής ζωής” του Raoul Vaneigem.
Κάτι γίνεται επιτέλους
* Αυτή την περίοδο έχω δει πολλές ελληνικές ταινίες. Αttenberg, Χώρα προέλευσης, Κυνόδοντας, Στρέλλα και ομολογώ ότι μου άρεσαν πολύ, η καθεμία για άλλους λόγους αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι κάτι γίνεται στο ελληνικό σινεμά επιτέλους.
Η παρατήρηση, δεύτερη φύση μας
* Ο ηθοποιός παρατηρεί διαρκώς, καμιά φορά και εμμονικά, διαστροφικά. Η παρατήρηση γίνεται δεύτερη φύση μας. Πολύ μικρά πράγματα, λεπτομέρειες, νύξεις, τα βλέμματα, τη σιωπή, τους ήχους.
Να ζούμε, όχι να επιβιώνουμε
* Μέσα στο γενικότερο κλίμα απογοήτευσης, δυσαρέσκειας, πλήρους αβεβαιότητας, επιθετικότητας, με κράτος ανύπαρκτο και λαό σε ελεύθερη πτώση, μια πόλη χωρίς αισθητική, βρώμικη, μια στεγνή εποχή του λίγου, του ελάχιστου, πρέπει να μην κουραστούμε, να μιλάμε, να αντιδράμε, να μην εγκαταλείπουμε, να είμαστε συνειδητοί, να ζούμε όχι να επιβιώνουμε, να μη σταματάμε να δημιουργούμε, να πιστεύουμε στην υπερβολή μήπως φωτιστεί κάτι.
Χαμόγελο αυθόρμητο
* Όταν αντικρίζω μικρά παιδιά όπου κι αν είμαι,σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκομαι, πάντα χαμογελάω εντελώς αυθόρμητα! Αυτόματα όλα πάνε στην άκρη, η αθωότητά τους με αφοπλίζει.
Πηγή: http://www.catisart.gr/index.php/2010-05-03-21-16-20/313-2011-01-18-03-08-20.html
http://WWW.HELLASCARTOON.GR