Η συμπρωταγωνίστρια της θεατρικής παράστασης ΝΥΧΤΑ! Λίλη Τσεσματζόγλου
μιλά με την Ζωή Νταούλη για το θέατρο, την τηλεόραση, τις αγωνίες της καθημερινότητας και την αναζήτηση της αγάπης.
Έγινες γνωστή στο ευρύτερο κοινό μέσα από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις σου σε δημοφιλείς σειρές όπως η “Ονειροπαγίδα” και τα “40 Κύματα” του ΑΝΤ1, το “Αν με αγαπάς” στον Alpha και “Κλεμμένα Όνειρα” στο MEGA. Και όμως τα τελευταία χρόνια μοιάζει να κρατάς αποστάσεις από την τηλεόραση έχοντας εστιάσει στο θέατρο με τις επιτυχημένες παραστάσεις Fly και Νύχτα. Εκτός από την προφανή κατάρρευση της βιομηχανίας παραγωγής σίριαλ στην Ελλάδα, υπάρχουν και άλλοι λόγοι που σε κρατούν μακριά από την τηλεόραση; Πιστεύεις πως τα σίριαλ παρουσιάζουν μια υπαρκτή εικόνα της ελληνικής κοινωνίας ή διαμορφώνουν μια επίπλαστη εικόνα για την ζωή μας;
Νομίζω πως στην δική μου περίπτωση η απάντηση βρίσκεται κάπου στη μέση. Ότι δηλαδή ούτε ακριβώς απέχω από την τηλεόραση με την βούλησή μου, ούτε όμως κυνηγάω κάτι σε αυτήν. Είμαι από τους ανθρώπους που θα μπορούσα να έκανα κάποια δουλειά κυρίως για οικονομικό όφελος. Πάντοτε φυσικά στα στενά πλαίσια της αισθητικής και της ηθικής μου. Παρ όλα αυτά, μεγαλώνοντας τείνω να κάνω όλο και λιγότερες δουλειές που δεν με αφορούν. Ίσως γιατι η φυσική πορεία των ανθρώπων είναι ούτως ή άλλος να έρχονται όλο και πιο κοντά στον πραγματικό τους ευατό, που αυτό με τη σειρά του θα φέρει στην ζωή του ο,τι ακριβώς χρειάζεται. Είτε σε επαγγελματικό είτε σε προσωπικό επίπεδο. Όσον αφορά για το εάν τα σίριαλ παρουσιάζουν μια επίπλαστη εικόνα της ζωής μας, νομίζω πως δεν χρειάζεται κανείς να αναρωτιέται. Η τηλεόραση στον ανθρώπινο νού μόνο κακό μπορεί να κάνει. Κανονικά εάν θα θέλαμε να ξεκινήσουμε να σώζουμε τις ζωές μας, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα έπρεπε να κάνουμε θα ήταν να πάψουμε να βλέπουμε τηλεόραση και κυρίως να πάψουν τα παιδιά μας να βλέπουν τηλεόραση.
Η ΝΥΧΤΑ (Υard Gal) της Rebecca Prichard ανήκει στη σκηνή του Theater in Yer Face, είναι ένα σύγχρονο σκληρό κοινωνικό έργο, μια επικίνδυνη ιστορία δυο θαρραλέων κοριτσιών- της Μαίρης και της Πέππης. Υπάρχει σαν πρόσωπο η Μαίρη, η ηρωίδα που υποδύεσαι στον κόσμο μας σήμερα και τί ονειρεύεται όταν περιπλανιέται στην πόλη την νύχτα;
Όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, εθνικότητας, σεξουαλικής προτίμησης, ανεξαρτήτως βιοτικού επιπέδου ή θρησκείας, δολοφόνοι, ιερείς, γιόγκι, δάσκαλοι, γιατροί, οδοκαθαριστές κ.ο.κ αυτό που ψάχνουν είναι η αγάπη. Το μόνο που αλλάζει σε κάθε άνθρωπο είναι ο τρόπος, τίποτε άλλο. Πιστεύω πως αυτά τα κορίτσια έχουν χάσει τον δρόμο τους προς την αναζήτησή της και δεν μιλάω για την ρομαντική αγάπη, που εννοείται πως είναι κι αυτή συγκλονιστική, αλλά για εκείνη την ανεξάντλητη αγάπη που κρύβει ο καθένας μέσα του για όλους και για όλα. Επομένως φυσικά και υπάρχει η Μαίρη, όπως και η Πέππη. Είναι δυο πλάσματα που ο καθένας μας θα μπορούσε, υπό κάποιες συνθήκες να μπεί στη θέση τους.
Η ηρωίδα που ενσαρκώνεις κάθε Σάββατο βράδυ στη θεατρική σκηνή του ιστορικού θεάτρου Άλφα είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας σου με τον Τάσο Σαγρή, έναν δημιουργό που εμπλέκεται πάντα με σκοτεινά έργα πολύ υψηλών απαιτήσεων για τους ηθοποιούς του (Οι Δούλες, Πεθαίνω σαν Χώρα, Ψύχωση). Πως νιώθεις για την συνεργασία σου μαζί του;
Ο βασικός λόγος για τον οποίο ξεκίνησα την συνεργασία μου με τον Τάσο ήταν το καθαρό του βλέμμα και το ειλικρινές του χαμόγελο. Σ’ αυτή την πρώτη εικόνα βασίστηκα και προχώρησα σε συνεργασία μαζί του. Αισθάνθηκα πως ο,τι κι αν γινόταν θα μπορούσαμε να βρούμε τρόπο να συνεννοηθούμε. Γιατί προστριβές πάντα υπάρχουν στις συνεργασίες, αυτό που δεν υπάρχει είναι η πρόθεση για συνεννόηση. Αυτό που μου έμαθε ο Τάσος είναι και το βασικό του χαρακτηριστικό ως άνθρωπος. Ότι μπορεί να βρίσκεται στο κέντρο του και στην αλήθεια του no matter what.
Είσαι μια από τις ηθοποιούς της εποχής μας που οι εμφανίσεις σου χαρακτηρίζονται από έντονο πάθος και μεγάλη ευρηματικότητα. Η επιμονή του καλλιτέχνη να μεταφέρει ένα μήνυμα στο κοινό, να κοινωνήσει τις ιδέες του έργου στους θεατές είναι αρκετή για να σε εμπνεύσει ως ηθοποιό; Από που αντλείς έμπνευση για δημιουργία και πάθος για ζωή;
Ένας ηθοποιός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τα μάτια, τουλάχιστον ενός θεατή. Κάνουμε θέατρο κυρίως για τους άλλους. Γιατί έχουμε κάτι να πούμε, μία ιδέα, μία άποψη ένα κοινωνικό μήνυμα. Το θέατρο από μόνο του δεν μπορεί να υπάρξει, όπως π.χ ένας πίνακας ζωγραφικής. Το θέατρο είναι φτιαγμένο για να αφυπνίζει και να αλλάζει ενδεχομένως τις ζωές των ανθρώπων. Αν δεν είναι αυτό έμπνευση τότε τι είναι..(;) Αυτό, όσον αφορά το θέατρο. Όσο για την δημιουργία και το πάθος για ζωή, νομίζω πώς η ίδια η Ζωή αν την παρατηρήσει κανείς του δίνει χιλιάδες αφορμές να εμπνευστεί και να παθιαστεί μαζί της.!
H επιτυχία είναι μια αίσθηση αποδοχής ή μια οικονομική κατάσταση στη βιομηχανία του θεάτρου στην Ελλάδα; Πως ορίζεις την επιτυχία και την προσωπική ευτυχία στον εμπορευματοποιημένο κόσμο της τέχνης;
Ο Woody Allen κάποια στιγμή είχε πει σε μια συνέντευξή του πως «τρέμω στην ιδέα πως θα έρθει κάποιος μια μέρα, θα μου χτυπήσει απαλά την πλάτη και θα μου πει.. αχα.. μας κορόιδευες τόσο καιρό..» Για την ζωή ενός αληθινού καλλιτέχνη, νομίζω πως η αίσθηση της αποδοχής είναι πολύ πιο ισχυρή από την οικονομική αποκατάσταση. Ένας δημιουργός, όσα χρήματα και να βγάλει, θα αναρωτιέται πάντα.. «Το αξίζω άραγε..?» και αυτό είναι πολύ μεγάλο σαράκι. Αυτό λοιπόν που έχει σημασία είναι το τι πιστεύει ο καθένας για τον εαυτό του. Τα χρόνια που έκανα τηλεόραση και ο κόσμος με σταματούσε στον δρόμο και μου έδινε συγχαρητήρια, για να σου είμαι ειλικρινής δεν τα ευχαριστιόμουν καθόλου. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που μου πρόσφεραν δουλειά τότε και η αλήθεια είναι πως βοηθήθηκα οικονομικά σε διάφορες περιστάσεις όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ουδέποτε ένιωσα πως αυτό ήταν μια επιτυχία.
Ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου σήμερα; Ποιά είναι αυτή η αρετή που μπορεί να θεραπεύσει την πνευματική κατάρρευση μιας κοινωνίας παραδομένης στον αγώνα για καθημερινή επιβίωση;
Νομίζω πως ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι να ξεχάσω τον εαυτό μου. Να χαθώ μέσα σε αυτόν τον απεγνωσμένο αγώνα ταχύτητας και επιδειξιομανίας που επικρατεί γύρω μας.. Η τάση πάντοτε υπάρχει και πάντοτε θα υπάρχουν αφορμές για να ξεφύγω από την αλήθεια μου και να βουτήξω μέσα στον κοινωνικό αυτό ωκεανό που μας θέλει όλους ίδιους μόνο και μόνο για να μπορεί να μας διαχειριστεί με ευκολία. Για εμένα λοιπόν η μεγαλύτερη αρετή είναι η επιμονή και υπομονή σε αυτό που ο καθένας έχει μέσα του.
H Nύχτα! είναι ένα σήμα κινδύνου για την καταστροφική εξέλιξη της δυτικής κοινωνίας. Τι πιστεύεις πως χρειάζεται να προσέξουμε για να διατηρήσουμε ζωντανή μέσα μας την αγάπη για την ζωή; Πως θα πραγματώσουμε τις επιθυμίες μας χωρίς αυτές να μας καταστρέψουν;
Για τον δυτικό πολιτισμό οι έννοιες του διαλογισμού, της αυτοπαρατήρησης, της ανακάλυψης του αληθινού Εαυτού, είναι δυστυχώς δυσνόητες, μέχρι και παρεξηγήσιμες σε ορισμένες περιπτώσεις. Πιστεύω όμως ότι είναι τα μόνα στοιχεία που μπορούν να μας κρατήσουν συνδεδεμένους με το πάθος για ζωή και δημιουργία. Δυστυχώς ο δυτικός άνθρωπος έχει μάθει να ανοίγει τα μάτια του και τα αυτιά του για να κατανοήσει κάτι και έτσι πιστεύει πως το κατέχει. Δεν έχει ακόμα καταλάβει την αξία του κλείνω τα μάτια και τα αυτιά μου στον έξω κόσμο και στρέφω το ενδιαφέρον μου στον μέσα, ανεξάντλητο κόσμο, από όπου πηγάζει η πηγή της ζωτικής ενέργειας και απέραντος πλούτος συναισθημάτων για τα πάντα γύρω μας. Έχω την εντύπωση πως από εκεί ξεκινάνε όλες οι δυστυχίες του κόσμου. Από αυτό το άσκοπο «σκόρπισμα» του εαυτού μας.
Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη. Σας ευχόμαστε μια ζωή γεμάτη αγάπη και διάθεση για ασταμάτητη καλλιέργεια της καλλιτεχνικής σας φύσης.
Η παράσταση ΝΥΧΤΑ! βασισμένη στο βραβευμένο έργο Yard Gal της Rebecca Prichard με την Λίλη Τσεσματζόγλου και την Σίσσυ Δουτσίου σε σκηνοθεσία Τάσου Σαγρή παίζεται για δεύτερη χρονιά στην ΑΘΗΝΑ (Θέατρο Αλφα.Ιδέα– γωνία Στουρνάρη και Πατησίων) 8 παραστάσεις κάθε ΣΑΒΒΑΤΟ στις 23.00 από τις 25 Νοεμβρίου 2017 ως τις 13 Ιανουαρίου 2018.
Επίσης στην ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (Θέατρο Αυλαία 2-3 και 9-10 Μαρτίου 2018) και ΛΕΥΚΩΣΙΑ (Θέατρο Σατιρικό 11-12-13 και 18-19-20 Μαΐου 2018)
